Woensdag 6 juli: de eerste echte wandeldag.

Na een verkwikkende nachtrust in het Mercure hotel, slechts paar minuutjes lopen van de trein, nuttigen wij een overheerlijk ontbijt. De bedoeling is dat er met een 9 persoonsbusje de bergen in gereden wordt. Helaas blijkt het busje niet geconfirmeerd en biedt een van de mede groeps leden zich aan om met een gewone auto mee te gaan rijden. Deze hele actie van busjes ruil tegen auto’s duurt iets langer dan gepland dus de groep krijgt het advies om de lunch inkopen in Bergamo te doen. Ik koop een overheerlijk foccaccio broodje met tomaatjes en kaas, het past nog maar net in de minutieus ingepakte dagrugzak waarvan het leeuwendeel van het gewicht toch nog steeds bestaat uit 2 liter water en half liter thee.

Om half twaalf rijden we met twee auto’s de 100 kilometer naar Carona, een dorp in de Oberische Alpen, met twee liften van waaruit gewandeld en geskied kan worden. Na een uitgebreide smeer, zonnebrillen, petten en stokken acties gaan we en route. Het blijkt uiteraard een mooie wandeling met veel stijgingen maar over goed begaanbaar terrein. We rusten regelmatig, tis toch weer even inkomen zeker ook gelet op de bepakking en het stralende warme weer. We verbazen ons over de geringe hoeveelheid water in de stuwmeren, daar waar ooit achterelkaar helblauwe meren hoog in de bergen te bewandelen waren tref je nu aangetaste betonnenskeletten van de stuwdammen en een klein plasjes water aan. De stille gigantische getuigen van de klimaat verandering waar we aan bijdragen.

Om 17.00 uur komen we aan in hut Calvi, prachtig gelegen met mooi terras aan de zijkant. We drinken liters bier, eten het hutten eten, risotto en nog iets onbestemds. Voor vegetarisch eten moet je niet in de hutten zijn blijkt en de kwaliteit van het eten is dus eveneens niet om over naar huis te schrijven dus we doen dat dan ook niet. We lachen heel veel en de avond wordt genoeglijk afgesloten met een bosbessengrappa. Morgen op naar de volgende hut. Omdat het warm is wordt het “We gaan zwemmen zodra we we bij de hut aankomen een soort wandelmantra of running gag” die we echter pas veel later in de week om zullen zetten in een echte zwemactie.