Zaterdag 2 april wandelen langs de route van de muur.

Vandaag staat de vraag centraal hoe zat het nou eigenlijk met de muur, of liever gezegd waar stond die muur en hoe zag het er toendertijd uit en hoe ziet er nu uit? Gelukkig heeft Berlijn de muur, net zoals het Ampelmannetje, tot toeristisch topattractie verheven dus, antwoorden op die vragen zijn overal te krijgen. De muur die om Berlijn heen heeft gestaan van 1961 tot 1989 is 167 km lang en je kunt een flink stuk van die route, die goed bewegwijzerd is, wandelen. Onderweg kom je dan meer of minder bekende toeristische pleisterplaatsen tegen. We zijn om 11 helemaal klaar voor onze tweede verkenningsdag.

De eerste toeristische pleisterplaats die we tegen komen is bij ons hotel om de hoek, Checkpoint Charley, voormalige toegangspost tot de Amerikaanse sector van Berlijn. Leeg en groots is de omgeving opgetuigd, met diverse attracties om de busladingen toeristen te informeren en vermaken. We lopen verder en komen op de route nog verschillende kunstwerken en herinneringsmonumenten tegen. De echte muur staat op sommige plekken nog overeind, inmiddels geïntegreerd in de diverse kunstwerken. Het blijft een onvoorstelbaar fenomeen waar de bewoners destijds mee te maken moeten hebben gekregen. Dat van de ene op de ander dag de straat waar je normaal doorheen kon lopen opeens ophield omdat er een muur stond. Na 1961 heeft men in de DDR, achter de feitelijke muur ook een ‘veiligheidscorridor van 70 meter breed ‘ aangelegd, dwz alle panden en obstakels achter de muur gesloopt, voorzien van wachttorens opdat men niet zou proberen te vluchten van Oost naar West. Het heeft vele gezinnen, families en mensenlevens gekost deze muurgekte.

Na het indrukwekkende gedenkmal der mauer (Kortenstaal palen en enorm groot paneel, naast oude stukken muur) , slaan we rechtsaf langs de begraafplaats die ook onderdeel is geweest van een door kruisende muur, men heeft geprobeerd de graven die op oostduits grondgebied kwamen te liggen te verplaatsen maar dat leverde uiteraard vreemde toestanden op. Op weg naar de Hackesche hofe doen we een kebab tent aan, niet zomaar een maar KWA met hoofdletters, Kebab With Attitude zelfs, waar de kebab werkelijk wederom is om over naar huis te schrijven, een subtiele mix van kebab, Turkse yogurt saus en knisperverse groente. Jammie jammie jammie.

De hofe is nog steeds een toeristische trekpleister waar we natuurlijk al eens geweest zijn met de kinderen (15 jaar terug) dus op een paar winkeltjes na (alwaar Bert weer geïnspireerd raakt door een origami doosje met prachtig papier en voorbeeld vouw vlinders) laten we dit shop ‘Paradijs’ voor wat het is. We doen echter wel het Haus Schwarzenberg aan. Het enige stuk hof dat niet ten prooi is gevallen aan commercieel ‘verval’ , en nu een soort vrijplaats voor kunstenaars is, compleet met een Kino een expositie ruimte en winkeltjes waar tegendraadse grafische posters, gadgets en lektuur te koop is. Het trappenhuis alleen al is een bezienswaardigheid en de graffiti binnen en buiten is een oogstrelend genot. Toch weer iets nieuws en spannends ontdekt in deze verder aangeharkte omgeving. Op de terugweg richting hotel, komen we nog een klein kunstenaarsmarktje tegen in de nabijheid van de Hackescher hof en aldaar scoor ik nog een leuk gevilt wollen mutsje. Heerlijk warm tegen de bizarre kou waar we toch de hele dag mee te maken hebben gehad. De rest van de Berlijnse tijd zal ik geen koud hoofd meer hebben heerlijk. We zijn om half zes terug in het hotel, zoeken voor vanavond een volgende eetbestemming op, en rusten nog een half uurtje voordat we weer in de benen gaan.

We ontmoeten Tim en Lucas in Vietnamees restaurant Ngon, een Vietnamees restaurant in het Nikolaiviertel. Een knus restaurant op de tweede verdieping van een gebouw (het doet mij erg denken aan Hong Kong waar heel veel restaurants altijd op verdiepingen zaten bijna nooit aan de straat kant vanwege de omringende hoogbouw) met uitzicht op de Fernsehturm. Het ziet niet uit als een giga restaurant maar dat is het wel, er kunnen 150 mensen eten maar het voelt dus knus door de plaatsing van tafeltjes en hoekjes en rondingen. Het eten is lekker en het gespreksonderwerp is uiteraard het halve marothon evenement morgenochtend. We organiseren een groepsApp zodat wij de mannen kunnen volgen als ze aan het lopen zijn, hopelijk kunnen we ze dan ook nog, al lopend, vereeuwigen op deze spectaculaire plek. Ze eindigen op een plek net achter de Brandenburger Tor, waar ze zelfs onderdoor zullen lopen. We gaan het zien. Lucas wil nog een magnesiumboost dus zij rijden ons vooruit, mee naar het hotel, want wij hebben die pillen net bij een Duitse drogisterij gekocht, en gewapend met deze pillen, stappen zij weer op hun stepjes terug naar hun hostel. Wij zetten geen stap meer, na 17 kilometer in de benen is het voor ons genoeg geweest. We slapen, na een heerlijk kopje thee als een os.