Fietsrondje Pieterburen-Lauwersoog (58 km) en transfer middagje Warffum Stiens(Friesland)

Om zes uur staan Bert en ik allebei naast het bed, aangetrokken door de opkomende ochtendzon en de oranje gloed die dit veroorzaakt door de takken van de appelboom heen, waar we onder staan. We besluiten om niet meer terug te keren in bed, maar onze voorbereidingen te doen voor ons transfer dagje.

We hebben nog een fiets rondje aan de noordkant van Groningen te gaan en dan hebben we de kust rand helemaal aan elkaar gefietst. Vandaag de laatste etappe en die beginnen we in Pieterburen. Ik wil graag weg uit het donkere hol, waar dit plekje op lijkt als de zon niet schijnt, de takken van de appelboom waar we onder staan komen overal door en overheen. Ons dakluik lijkt ook wel een oerwoud waar we in/onder terecht gekomen zijn. Dus geen ontbijt meer op de camping, maar eerst proberen achteruit uit de boomgaard te komen, omdat dit vermoedelijk ook wel een uitdaging is. Bert komt inderdaad vast te zitten in de modder, de tuin loopt iets af, dus de wielen moeten proberen omhoog uit de modder te komen. We pakken wat plankjes uit de werkplaats van onze gastheer en bert rijdt de voorwielen hierop, en daarmee komt hij uiteindelijk uit de achtertuin. We laten een enorm modder spoor na, maar dat is, vinden wij dan ook maar een soort signaal naar onze gastheer toe dat campers eigenlijk niet passen op deze plek. We mijmeren wat over de kritiek die we deze meneer met z’n zgn eco camping gaan geven op de site van Campspace, maar we denken er eerst nog even over na. We ontbijten in Pieterburen op een parkeerplaats en daarna gaan we langs de dijk en de Waddenzee en route naar het ons wel bekende plekje Lauwersoog, vanwaar wij elk jaar de boot naar Schier pakken. Dit jaar is  het er nog niet van gekomen omdat de revalidatie van m’n heupen nog niet helemaal soepel aan het verlopen was.

De route langs de kust is bekend met de herkauwende schapen, de op en afgangen van de binnendijkse paden naar de buitendijkse paden van de dijk. De enorme watervlakken, het geschreeuw van de meeuwen, het voelt vertrouwd en het verveeld ook nooit dit landschap. Het fietsen gaat voorspoedig en we komen bij het natuurgebied waar de haven van Lauwersoog aan grenst. We hebben ons altijd afgevraagd wat dit voor gebied is, en nu fietsen we er door heen. Het blijkt de Marne polder te heten en wordt door het ministerie van defensie gebruikt als oefenterrein, niet echt een  heel aantrekkelijke bestemming voor een natuurgebied als daar geschoten wordt en geoefend met allelei andere voertuigen van het leger. Dus de helicopter die  boven dit gebied vliegt moet oefenen, de zandpaden worden gebruikt door tanks, de water  gebieden worden gebruikt om doorheen te waden er staan palen in het water waarop de doorwaad hoogte wordt aangegeven… Kortom roering alom alleen niet op het moment dat wij erdoor heen fietsen, gelukkig. Het is een prachtig natuurgebied, maar het idee dat men daar al schietend zich verstopt achter huizen om te oefenen voor oorlogssituaties is toch geen heel aantrekkelijk idee.

We rijden verder door het dorp Lauwersoog en ook daar zijn we nog nooit geweest. Het is een drukte van jewelste met enorm veel water toerisme, grote campings en jachthavens. Het Lauwersmeer dat, hier naast de weg naar de boot ligt is enorm groot en dat verklaart de drukte ook wel, dus niet alleen massa’s mensen die met de boot naar Schier gaan maar ook massa’s mensen die op vakantie zijn aan het Lauwersmeer. We rijden heel zelfverzekerd naar de plek waar we van plan zijn om kibbeling te gaan eten, tegen over de parkeergarage voor de boot naar Schier. Van deze eettent staat alleen het onderste gedeelte nog maar overeind, de rest is verdwenen. Teleurgesteld keren wij op onze schreden terug rijden de brug over naar de eettentjes die in het wadden terrein opgetuigd zijn. Navraag leert dat die eettent waar wij onze kibbeling een keer per jaar aten, in de zomer van 2019 afgebrand is, een enorme teleurstelling voor ons. We hebben er in januari 2019 nog in de buurt van het open haard vuur gezeten dat zij midden in de tent hadden branden. We eten nu wederom kibbeling en friet en nemen de Mcdonald  achtige entourage voor lief.

De terugtocht loopt eerst weer door het natuurgebied annex oefenterrein we steken een enorme houten fietsbrug over, nog nooit gezien terwijl we er al zo’n tien jaar onder door rijden nu vraag ik je… en dan komen we weer langs allerlei plaatsjes met al dan niet inspirerende namen: Broek, Kleine huisjes, Ulrum, Olsthoorn, Kloosterburen. We stoppen nog bij een zorgboerderij waar ze jam, mosterd, kaas, sap en ijs verkopen. We eten een ongegeneerd spuitijsje, vast van volle melk gemaakt met  slagroom want het smaakt fantastisch,  en keren om een  uurtje of drie op Pieterburen terug.

We binden de fietsen weer op de auto en gaan op weg naar Friesland. Onze laatste Groningse kilometers waren meer dan prima en het voelt goed en ook leuk om de bovenkant aan elkaar gefietst te hebben, daarmee hebben we een meer dan goed beeld van dit gedeelte van de Groningse provincie gekregen: het is een  ongerept, rauw, nononsevstuk van Nederland wat daarmee ook een zekere onderscheidende charme van de rest van  Nederland heeft. Op naar Friesland, waar we een plekje op een boerderij hebben gereserveerd. We zijn benieuwd.

Het plekje ligt in Stiens, net boven Leeuwarden, aan de Dokkummer EE, een wereld beroemd water vanwege de Friese Elfsteden tocht, onderdeel van het fameuze deel van de  tocht dat ‘de hel van het noorden’ genoemd werd. We logeren op een prachtig veld bij een enorme boerderij. We zijn hun eerste gasten, ze hebben een heuse  douche gemaakt en zelf een wc in een bouwkeet. Het is meer dan wij durfden hopen, en zijn helemaal blij met de open plek en de voorzieningen. Heerlijk gewoon buiten. We douchen, borrelen en zitten tot 21.00 uur buiten, voor het eerst sinds deze vakantie. We trekken veel bekijks en fietsers die langsfietsen  zijn ook verbaasd over het feit dat er een camping is. We zetten een primeur neer voor deze familie Dijkstra…

De Dokkumer Ee blijkt een druk bevaren water zowel door zeilboten en door kruisertjes. Het is een af en aanvaren, en zwaaien, de ene vakantieganger die de andere vakantieganger begroet. Ook het  fiets pad, dat  langs deze boerderij loopt is onderdeel van de route van Elfsteden fietstocht en er wordt zeer druk gefietst. Je zou de hele dag op je plekje kunnen blijven zitten en zwaaien naar de voorbijgangers. Dat doen wij niet want de volgende dag wil ik wel eens de stad Leeuwarden van binnen zien, we hebben er altijd doorheen gereden op de terugweg van Schier en nu is het tijd om de stad aan de binnenkant te bekijken.