Feestje op resort Overbridge
Zondag 13 oktober 2019 – We pakken ons zwemtasje met water schoenen in, doen zomerse kleren aan want we gaan ook naar een feestje dus we proberen er in ieder geval niet al te toeristisch uit te zien. Joyce komt ons om 10.00 uur ophalen bij het hotel, en heeft nog een vriendin, Gracita, bij zich die zij ook heeft uitgenodigd voor het feestje. Ze babbelt de hele reis aan elkaar over van alles en nog wat. Onze gemeenschappelijk interesse, de verkommerden in de maatschappij, levert een hoop stof tot uitwisseling van ideeën en zorgen en feiten op. Joyce is in de patiënten belangenvereniging terecht gekomen omdat zij een inmiddels 60 jaar oude broer met schizofrenie heeft. Haar ervaring met deze ziekte en de noodzaak om toch ook als intermediair tussen ouders en behandelaars te willen functioneren heeft haar, inmiddels al weer 20 jaar terug, doen besluiten om in navolging van deze vereniging in Nederland dit ook in Suriname op te zetten. Sinds het opzetten is er ook een zeer uitgebreide samenwerking met psychiaters, met een Surinaamse achtergrond, die in Nederland wonen en werken. Deze zorgen met hun ervaring, kennis en kunde voor een kruisbestuiving met Suriname. Zorgen voor bijscholingen, zorgen voor expert meetings, meedenken over het opzetten van zaken.
De grote vragen die ons bezighouden, waar gaan we naar toe, wie is er jarig en hoe gaat het er aan toe, blijken een zeer toepasselijk onderdeel te zijn van de grote familie verbanden uitwisseling, waar men het eerste gedeelte van een familie happening zich uit ten treure mee bezighoudt : wie is wie, wie doet het met wie, waar woon je tegenwoordig, hoe is het met je gezondheid en hoe is het met de kinderen?
Het resort waar we naar toe gaan, 50 km ten zuiden Paramaribo aan de Suriname rivier, is eigendom van de oudste zus van Joyce. Die heeft een groot stuk grond gekocht van een voormalig plantage, la Simplicite en heeft daar vrienden uitgenodigd om een vakantiehuis op te bouwen. Dus het grote stuk grond is vervolgens weer verder verkaveld. De zus is zelf nog eigenaar van het toeristen resort met de cabins, zwembad, strand en restaurant dat zich ook op dit stuk grond bevindt. Op die manier ontstaat er dus een klein dorpje in de platgeslagen jungle aan de Suriname rivier met een mogelijkheid voor kleinschalig toerisme.
We zijn bijna een van de eerste gasten op de verjaardag. Joyce rijdt ons eerst nog even rond op het resort om alles aan te wijzen waar we dingen zouden kunnen doen, bootje pakken naar Joden Savanna, zwemmen in de rivier met water schoentjes, die zij ook voor ons heeft meegenomen, in verband met de piranha’s, zwembad. Tis leuk om te zien, maar mijn inschatting is dat de afstanden om te lopen toch te ver voor mij zullen zijn, dus we hopen op een dagvullend programma op de verjaardag. Dat gebeurd ook daadwerkelijk.
We vragen aan Joyce wie er jarig is, en dat is niet moeilijk te zien, dat is Karen, ze heeft op haar mooie witte jurk een knalrode verjaardags button dus het kan niet missen. Joyce drukt ons een bos bloemen, taart in de handen en ze zegt dat de kadootjes van ons allemaal zijn, blijkbaar speelt het kado geen erg belangrijke rol in de happening, wel je aanwezigheid en het meedoen. Karen werkt in Amerika, voor een stichting die in de Caraiben zwerfhonden en zwerfkatten steriliseert. Zij is de coördinator die fondsen werft, en met het verkregen geld brengt zij teams van dierenartsen en assistenten bij elkaar die vrijwillig op de verschillende eilanden in het Caraibisch gebied en ook in Suriname, honden vangen en steriliseren. Een zeer noodzakelijke job omdat men geen honden als huisdier heeft en daar ook helemaal niets mee heeft, maar er zijn wel veel honden en katten in de buiten lucht. Ter voorkoming van ongebreidelde voortplanting probeert men met behulp van deze stichting het aantal zwerfdieren in te perken.
Karen is 53 jaar geworden en ze verwacht zo’n 60 (!) gasten. We drinken eerst wat fris, alles is gelukkig zelf bediening, en krijgen daar al direct loempia’s en rempedje bij geserveerd. En inderdaad de komende twee uur, bij de binnenkomst van elke nieuwe gast wordt uitgebreid uitgezocht wat de relatie is met en van elkaar. Zelfs mijn achternaam komt in Suriname voor en zowel Joyce als Gracita zijn nieuwsgierig of ik een Clarinda ken en waar in de familie een link zou zitten. Kortom halverwege dag, zijn we al een stuk meer ingevoerd in de familie en je hoeft er eigenlijk niets voor te doen, de informatie komt naar je toe, je verbaast je erover, vraagt door.
Als iedereen binnen is, zo rond half een dan begint waar men ook voor gekomen is, naast het aanwezig zijn en elkaar bevragen en leren kennen in het familie organogram, het samen eten de volgende zeer belangrijke bezigheid. Niet zomaar eten, maar indrukwekkende schalen met alle mogelijke varianten van de Surinaanse keuken. Drie schalen met kip, drie schalen met varkensvlees, drie schalen met groenten, bruine bonen in pindasaus. Kortom een waar paradijs qua eten. Eerst zijn de grote schalen als een buffet neergezet, na deze buffet ronde volgt om een uurtje of drie de roti ronde met docks. Deze lekkernij zorgt voor veel ophef, blijkbaar is de variant met zeer gekruide eend een hoogtepunt op culinair gebied. Na de roti ronde volgt nog een dessert ronde, veel zelfgebakken taart (dadeltaart), veel cake varianten, amaretto cake, rum cake, fruitsalade kortom teveel om op te noemen. Na de dessert ronde volgt nog koffie en dan komen de loempia’s weer op tafel. Tijdens de koffie ronde begint de verjaardag af te lopen. Joyce wil ook op tijd terug rijden omdat de highway niet zo goed verlicht is. De andere zus van Joyce, Carla die we ook al eerder ontmoet hebben zorgt voor doggiebags, zelfs dat is tot in de puntjes geregeld. Alle gasten gaan met roze plastic zakjes vol lekkernijen naar huis en wij dus ook. Eerst nog een foto met de gastvrouw, met Remy die als kok knini paati gewerkt heeft. De telefoon nummers worden uitgewisseld om foto’s per WhatsApp te kunnen versturen. Kortom aan het eind is het one big happy family die elkaar weer gezien heeft, die bijgedragen heeft aan de feestvreugde voor de jarige.
Ook wij zij aan het eind van de dag heel veel te weten gekomen en voelen ons ook soort van opgenomen in de extended family.
Joyce geeft aan dat we de volgende keer in Suriname via haar ons Kabalebo bezoek moeten organiseren. Zij en haar man bezitten inmiddels al 11 jaar een resort, ergens in the middle of nowhere, waar je alleen maar met een vliegtuigje kunt komen. Ze vertelt dat het ooit begonnen is als een uit de hand gelopen hobbie, haar man viste op een plek bij een runway in het oerwoud en had bedacht dat het leuk zou zijn om anderen hier ook van te laten genieten, zo gezegd zo gedaan. Het begon met vier cabins inmiddels kunnen ze 50 gasten herbergen. Ze zijn vooral gericht op activiteiten in natuur en presenteren zich als het sjiekste resort van Suriname. Nou dat gaan we dan een volgende keer in Suriname meemaken, we kunnen nu via de app communiceren dus dan zou het moeten lukken.
Volgegeten, voldaan en zeer tevreden, en blij over de bijzondere dag en happening waar we zomaar in terecht zijn gekomen, worden we door Joyce veilig, ondanks de overstroomde stad, thuis gebracht. We pakken we nog een afzak biertje in het restaurant van het hotel, en dan door naar de kamer voor ons een na laatste nachtje.