Fietsen Frimangron
Donderdag 10 oktober 2019 Fietstocht door Frimangron (vrije man grond) in het zuiden van Paramaribo.
We zijn vandaag verhuisd van Torarica naar Eco resort Torarica. We vinden het grote hotel met z’n casino’s en z’n enorme zwembad te druk en besluiten om naar zijn eco zusje te verkassen 300 meter verderop. Dit was ook goed ingeschat want vandaag is het een nationale feestdag ter ere van de vrede met de Marrons ergens in de koloniale geschiedenis, en het hotel wordt overlopen door gezinnetjes met kinderen en het bij behorende lawaai.
Bert fietst eerst de fietsen over en daarna lopen wij met onze koffers naar de receptie met het verzoek om deze tot vanmiddag te mogen stallen. Dat mag en daarna stappen we op de fiets om ons rondje in Paramaribo zuid te gaan fietsen. Het blijkt een goede dag, omdat een feestdag betekent dat er ook niet zoveel auto’s op de weg fijn en dat fietst wel zo rustig.
PWe fietsen langs de huizen die op vrije man’s gronden gebouwd zijn. Ook dit fenomeen is terug te voeren naar de koloniale geschiedenis. Slaven in de 18 e eeuw kregen het voorstel, van de toenmalig gouverneur over Suriname, om mee te vechten, in een leger eenheid die de zwarte jagers werd genoemd, die inderdaad in de jungle gingen jagen op van de plantage weggelopen slaven (de Marrons). Deze slaven werd in ruil voor deelname aan deze legereenheid vrijheid en een eigen landje beloofd, van 40 bij 40 meter, waar men een huisje op mocht bouwen een ook eigen groenten op mocht gaan verbouwen. Deze landjes met huisjes erop bestaan nog steeds, alleen wordt er geen groenten meer op verbouwd maar staan er inmiddels twee huizen op een dergelijke stukje grond. Het is indrukwekkend, inmiddels zijn veel huisjes voorzien van plaatstalen daken en plaatstalen hekken, maar je kunt nog steeds wel indruk krijgen van hoe men gewoond heeft en dus nog steeds woont. Dit soort huisjes suggereert nog steeds armoede zeker als ze naast gewone stenen bungalows staan. Maar goed zoals de regering van Suriname ooit zei tav van armoede, “men heeft in ieder geval een dak boven hun hoofd.” tsja dat kan niet betwist worden.
We komen wat hindoe tempels tegen. Suikertaarten noem ik ze, vanwege hun meestal overdadige uiterlijk, en we wandelen een Kirpalani warenhuis binnen, waar werkelijk een enorm uitgebreid assortiment aan materieele wekvasrts dingen te kop is.. Van school shirtjes tot wasmachines tot pampers en fitness apparaten. Als je genoeg geld hebt dan is echt alles te koop hier.
Na afloop van de fietstocht gaan we bij bar restaurant de Dijck biertje doen en we hopen er ook een hapje te kunnen eten. Nou dat kan. Heerlijke la Chouffe en de koninck bier en fantastische salade met opleukte friet zoals we bij ons een nacho schotel opmaken doen ze dat hier met friet. Een bedenksel van de Nederlandse eigenaar die gretig aftrek vindt bij natuurlijk ook alle Nederlanders die hier neerstrijken. Onze dorst gelest onze honger gestild, gaan we inchecken bij ons hotel. Het blijkt een mooie kamer met uitzicht op de rivier, en een balkonnetje.
’s Avonds fietsen we nog even langs het Marron festival dat plaats vindt in de Palmentuin. Het blijkt een soort braderie met heel veel eigen gemaakte eetdingen een groot podium waar een steel band optreedt. De mensen zij mooi aangekleed dragen een rechthoekige doek om een schouder, en dansen de sterren van de hemel. Het is een mooi gezicht en levert ook veel mooie plaatjes van mooie mensen op.
Een nieuw bed in combinatie met een inspannende fietsdag levert een acute ‘slaapziekte’ op zodra ons hoofd het kussen raakt.