Centrum verkennen en zwemmen
Woensdag 9 oktober 2019 Paramaribo hotel Torarica:
Dagje geluierd uurtje, heel laat ontbeten.
Door de Palmentuin gelopen om een fiets te huren. Gember bier bij Zus en Zo gedronken, daarna op de fiets naar de Telesur (Surinaamse KPN die sim kaartjes verkoopt, waarmee je in buitenland kunt bellen en sms’en maar de gb’s houden ze achter) om onze GB’s te activeren en langs boeken winkel Vaco om te kijken naar hun collectie. Ik koop een boek met vegetarische Surinaamse recepten om bij thuiskomst te kunnen blijven genieten van de fantastische keuken hier.
We fietsen bij het Eco Resort Torarica langs om te kijken of dit hotel de moeite van het verplaatsen waard zou zijn : het antwoord was Ja! Kleinschaliger, aan de rivier, palmbomen en geen casino circus. Het besluit om van hotel te veranderen geeft veel rust, behalve dan dat we de volgende dag even in moeten pakken en verplaatsen.
’s Avonds heeft bert weer een optreden, dit keer voor de Patienten vereniging Ypsylon, waar Vincent met z’n eigen stichting Yeye vanuit Nederland een belangrijke bijdrage levert op het gebied van patiënten educatie. Joyce is de voorzitter van de club en haar zus is penningmeester. Joyce blijkt, als wij later op in de week uitgebreider kennis met haar maken, een drukke 1000 poot te zijn met heel veel compassie op verschillende terreinen waaronder deze patiënten groep uit de psychiatrie.
Het wordt een zeer genoeglijke avond met zeer betrokken patiënten en ouders van patiënten. Ze hebben ook veel vragen over bert z’n verhaal, brengen zelf ook dingen in en zijn openhartig over alles wat er niet goed gaat in Suriname rondom zorg. De avond met de patiënten en ouders zorgt wederom voor een doorkijkje in hoe het in de Surinaamse zorgwereld eraan toe gaat. Als men een TS pleegt en in het ziekenhuis terecht komt wordt dit niet vergoed door het ziekenhuis, dan moet men de ziekenhuis kosten zelf betalen. Als men in nood een nummer wil bellen, blijkt dit nummer alleen maar bemensd tot 15.00 uur in de middag, daarna is er geen contact mogelijk, vanwege geld gebrek, aan vrijwilligers werk op dat gebied wordt niet echt gedaan in Suriname. Wat een armoede. Een vrouw komt met de vraag waarom er geen blijf van mijn lijf huis is in Suriname, er is zoveel geweld…
We blijven het antwoord schuldig en onder het genot van een Djogo bij ’t Vat met Vincent constateren we, dat ondanks onze Nederlandse over organisatie, toch blij moeten zijn met onze opvang voor dit soort schrijnende toestanden. We eten nog hapje pom ovenschotel met salade en gaan zeer tevreden maar vooral ook begaan met de zieke medemens alhier die toch veelal zelf dingen moet betalen, uitzoeken. Gelukkig is het fenomeen extented family hier veel van toepassing dus daar moet de aanvullende zorg en de mantelzorg vandaan komen.