Woensdag – rondwandeling 8 km bij val des Incles

Aanvankelijk kozen we heel optimistisch een wandelrondje van 14 km bij dezelfde vallei uit, maar daar zijn we toch maar op terug gekomen. Eerst de bergen maar even proeven voordat we stoer boven de 10 km gaan lopen. We starten rustig, ontbijten nog op de camping en zoeken het adres op van de volgende camping. Die zou net voorbij het plaatsje Soldeu moeten liggen dus, we gaan eerst wandelen en dan kijken of we daar kunen overnachten.

Het aanrijden op de genoemde vallei gaat zeer voorspoedig en om 11.00 hebben we alle wandelspullen bij elkaar, de schoenen aan en lopen we over een schattig beekje waar je zo ‘wild zou willen camperen’ ware het niet dat er overal borden staan dat het verboden is om wild te kamperen. Dus als brave burgers laven we ons alleen maar even aan het idee en lopen door naar het begin van onze wandeling. De vallei is prachtig, de lucht stralend blauw, het beekje kabbelt dat het een lieve lust is, de koeien luiden hun bellen dus de omstandigheden om te wandelen zijn perfect. Doel is uiteindelijk een klim over 500 hoogtemeters naar een hut Sorda genaamd, daar een picknick stop te doen en dan dalen  we langs een andere route weer die 500 meter omlaag. Hoe verzin je  het, wat een sport, je kunt zonder enige moeite gewoon in de prachtige vallei blijven, maar goed ook bij deze manier wandelen geldt het gezegde dat het gras hogerop altijd groener is, dus daar ga je dan ook naar op zoek.

Het stijgen is pittig, maar wel goed te doen, we komen voorbij de boomgrens dus lopen uiteindelijk op de kale rotsen, we zien een miniscuul beetje sneeuw langs het pad liggen, maar het is helaas te weinig om er in te sneeuwengelen dus laten we het gewoon links liggen en stijgen verder tot aan de hut. Aan de hut wordt geklust  daar is verder niets te beleven. Achter de hut ligt echter een waanzinnig mooi meer, dus ja dat is dan het groene gras waar je op hoopt bij het wandelen. Tis prachtig, het is niet druk, er lopen nog twee andere wandelaars maar die zijn op enig moment ook weg en dan hebben we het hele meer voor ons alleen. We picknicken  dus heel romantisch aan de waterkant. Bert heeft z’n statiefje bij zich dus we kunnen ook zonder gehannes selfies maken en hij maakt er wel 50…. Daar zal er zeker wel een tussen zitten waarop we alle twee aardig kijken.

Nou het meer was dus onze beloning en nu gaan we weer terug omlaag. Dat dalen is niet mijn favoriete hobbie, omdat de knieën niet echt geweldig meer buigen, maar in het begin gaat  het dalen heel geleidelijk dus hoef ik nog niet moeilijk te doen. Dat komt pas op het laatste stuk waarbij de helling wat steiler af loopt en er ook meer losse keien op het pad liggen. Maar goed we komen uiteindelijk om half vier  beneden in die lieflijke vallei waar we zijn gestart en ik heb het gehaald, maar het is geen feestje voor die gewrichten van mij.

Het busje staat geduldig op ons te wachten, en we keren op het smalle weggetje weer terug in de richting vanwaar we gekomen zijn. In de buurt van het plaatsje Canillo zouden volgens de kaart een paar campings moeten zijn. We treffen er eentje die open is camping Casal. In een wintersport dorp waarover ik op de heenweg schreef dat het overkomt als een ongeïnspireerde omgeving als er geen sneeuw ligt. Tja we hebben geen keuze, we gaan hier voor de nacht blijven. Het uitbundig schijnen van de zon maakt het verblijven op deze plek tot een vakantiefeestje. We borrelen wat met deze zon op ons snoetje en ik start met het schrijven van ons blogje.

Rond een uurtje of half zeven lopen wij door het ongeïnspireerde dorp op zoek naar een restaurant. Wij zijn natuurlijk suffe Hollanders. Als er al gegeten wordt, veel restaurants zijn gewoon helemaal gesloten, maar een enkel restaurant heeft een bordje met openingstijden, dan is dat ook hier pas vanaf 20.00 uur. Te laat voor ons omdat we dan met een volle buik in ons bed moeten gaan liggen en dat is niet fijn. De mensen die we bevragen op de mogelijkheid om te eten zijn overigens over het algemeen niet vriendelijk. De enige aardige Andorriaanse die we hier zijn tegen gekomen, is de receptioniste van de huidige camping. We eten uiteindelijk een oerhollands soepje met stokbrood. We zoeken wandelingen uit en besluiten om nog een dagje op deze camping te blijven omdat we nog een wandeling in deze omgeving gaan doen. Iets minder omhoog en omlaag en in km ook iets minder lang. We blijven er optimistisch over…