Woensdag, wandeling en boottochtje bij Hrensko van 16 km
Vandaag starten we vroeg omdat we de grootste natuurlijk brug van Europa gaan bezoeken. Een natuurwonder dat ook goed op gymschoenen te bereiken is, dus als je daar vroeg aankomt ben je misschien de grote mensen massa voor. De wandeling start in Hrensko, een Valkenburg in het kwadraat aan de Elbe. Ook hier rijden we iets meer het achterland in, stappen daar uit de bus en lopen vervolgens nog een stuk over de weg tot het beginpunt van de wandeling. We klimmen over bospaden al dan niet voorzien van houten traptreden of bezaaid met wortels. We noemen dit pad gekscherend het wortel pad omdat de natuurlijke traptreden gevormd door wortels hier zeer frequent voorkomen, het loopt ook niet vervelend maar je moet wel goed blijven kijken waar je je voeten zet. Renee had al gewaarschuwd voor mogelijkheid van het voorbij van de afslag naar de brug en dat was zeer terecht, het restaurant dat naast de natuurlijke brug ligt, is goed verscholen links bovenop de berg. Als alleen voor je kijkt op het pad, dan loop je het inderdaad zo voorbij.
Het pad omhoog is goed te doen en op enig moment komt eerst het restaurant in het zicht, een prachtig groen en rood houten gebouw uit een ver verleden (eind 1800) dat goed geconserveerd lijkt. Even verderop wordt tussen de bomen door de boog brug, want dat is het ook zichtbaar. Het is een flinke brug van uiteraard kalkzandsteen waar de erosie ook heden tendage flink vat op heeft. In vroeger tijden mocht je nog op de brug klimmen maar dat is vanwege instortingsgevaar inmiddels verboden. Je kunt nog wel langs de heuvel omhoog naar een plateau van waar af je op dezelfde hoogte bent als de brug, maar helaas had Renee deze mogelijkheid niet aangeboden als optie toen we hierop op de berg een koffiestop van een half uur hielden.
Binnen in het fantastische gebouw staat een bijzonder soort gigantische houten kachel te loeien, en de inrichting doet erg wintersport achtig aan. We drinken een heerlijke kop thee maken een grote hoeveelheid fotoos en ik koop nog een paar mooie kleurpotloden voor Mila vanuit kleine dikke boomtakjes gemaakt, die ze waarschijnlijk al in haar knuistjes kan klemmen. Als we aan onze terugtocht willen beginnen start er een gemene drizzel, dus de regenjassen moeten weer tevoorschijn gehaald worden. De hoeveelheid mensen de berg op is inmiddels flink toegenomen en ook op onze wortelwandeling langs de bosachtige berghelling komen we veel mensen tegen. De wandeling valt qua zwaarte niet tegen. We zijn op weg naar een bootje dat ons gedurende 2 km door een kloof zal brengen. Alleen blijkt in Mozny Louka dat het eerste bootje niet vaart omdat er aan de berghelling waar we langs moeten lopen als toegang naar het eerste bootje gewerkt wordt.
Uiteindelijk wordt bij navraag door Renee duidelijk dat we een andere route omlaag naar de bodem van de kloof moeten nemen. Dit blijkt een forse afdaling te zijn langs stenen traptreden die soms nogal hoog, soms nogal glad en soms nogal ongelijk zijn. Kortom het dalen op deze trap is toch wel weer een aardige inspanning. Eenmaal op de bodem van de kloof worden we beloond met een prachtig voetpad, soms uitgehouwen uit de rotsen soms als tunnel rechtdoor de rotsen heen. Het is zonder meer een fantastisch pad dat uiteindelijk uitkomt op een enorm betonnen platform met wederom een paar authentieke oude restauratie gebouwtjes. Berekend op grote hoeveelheden toeristen die er gelukkig vandaag niet zijn. We lopen door naar de bootjes en daar kunnen we instappen in een bootje dat door een zogenaamd gezellige goedlachse gezellige Tsjechische dikkerd voort geduwd wordt zoals de Italiaanse gondeliers dat ook doen. We zitten als haringen in een ton, kunnen ternauwernood fotoos maken dus dan maar de stilte ervaren voor zover die niet doorbroken wordt door die luide krakende stem van de ‘gondeliers’. Er zijn onderweg op de route van ongeveer 1 km, allerlei grapjes te maken en er wordt zelfs een bak met water over een rand gegooid om een waterval te imiteren. Tis je reinste efteling gedoe, waarmee je grote mensen massa’s vermaakt, maar het leidt wat mij betreft af van het prachtige natuurschoon waar we doorheen drijven. Ze hebben voor deze toeristen attractie een stuk van de kloof afgedamd waardoor en eer soort ondiep stilstaand waterreservoir ontstaat waar je makkelijk met bootjes heen en weer kunt varen.
Als we uit het bootje stappen is het nog 2 km lopen naar het stadje Hrensko alwaar de bus op afroep aan komt rijden. Het is wederom vroeg als we Decin in rijden en Rona en ik willen nog graag even supermarkt Albert in voor het laatste stukje Tsjechië gevoel, het scoren van misschien wel bijzondere streekproducten of anderzins. Het blijkt een reuze super te zijn met een enorm groot assortiment. Alles wat je wilt en nog meer is hier te koop. Dus toch een veredelt soort AH met iets meer non-food. Ik koop een puzzeltje voor Mila, nieuw thermos kannetje, een fles Baron peren likeur en nog een flesje cola. Dus de kooplust is een beetje geluwd, ik moet het straks ook allemaal weer in m’n tas zien te krijgen. We lopen terug naar het hotel, dat ligt maar 1 km verder hogerop de heuvel, en drinken voor de laatste keer een halve liter bier op het terras opgeleukt met chips.
Daarna pakken we de tas in, verdelen we het geld dat we verzameld hebben van de groepleden als fooitje, over de enveloppen van Renee en Karin. We hebben begrepen dat Jan het afscheidspraatje zal houden. Nou dat is dan een mooie samenwerking van een aantal mensen in de groep geworden gericht op het bij elkaar regelen van de afscheidsparafernalia. Het eten lijkt een groot wacht drama te worden omdat de dame die het zou moeten doen geen Duits spreekt en nog niet eens in staat is om de drankjes op te nemen. Er gaat dan ook een gejuich in de groep op als de serveerster van de avonden daarvoor weer ten tonele verschijnt. Zij neemt onze bestellingen op en helpt met het uitserveren, daarna verdwijnt zij weer van het toneel.
In de wachttijd voordat het eten uitgeserveerd wordt houdt Jan z’n praatje. Het is werkelijk een superleuke speech waarin hij alle groepsleden de revue laat passeren en aan iedereen een getal toekent en aangeeft waarom iemand in zijn ogen dit getal verdient. Ook de reisleider Renee komt langs en Jan weet met veel humor een aardige typering neer te zetten. Zo bescheiden en verlegen als Jan overkomt staat dat in schril contrast met zijn scherpe en ‘meedogenloze’ observaties waarmee hij de week en de deelnemers aan de wandelweek samenvat. Mede daardoor ontstaat er een soort losbandige sfeer aan onze tafel die, door de inbreng van de wijn in plastic liter flessen van Nanda, die zij in een vinotheek in Decin gescoord heeft, nog vergroot wordt. Renee krijgt z’n feedback waarom ie vraagt, iedereen moet de rode wijn van Nanda proeven en we sluiten uiteindelijk af met een peren likeur. De vakantie is ten einde, de groep was plezierig, harmonieus, belangstellend en behulpzaam. Het was een superleuke vakantie week en meer dan de moeite waard om over naar huis te schrijven. Dit laatste heb ik dan ook op de laatste dag in de bus gedaan.