Zomervakantie (4 tm 17 juli) in het Groningse land

Vooraf vakantie pret was dit jaar wel heel beperkt: er waren niet zoveel vragen te beantwoorden: buitenland ja of nee… Werd nee, vanwege de Corona tijd waar alle Europese landen net weer hun maatregelen aan het versoepelen zijn, en we er dus niets voor voelen om in vliegtuigen, supermarkten te gaan vliegen, rondlopen met mondkapjes. Volgende vraag die  we dan nog moesten beantwoorden waar gaan we dan in Nederland naar toe? Het tijdstip waarop we gaan, begin juli is de start van de zomervakantie periode dus zuid Nederland had al veel eerder dan wij alle svr en groene campings gereserveerd. Wij hebben er tenslotte voor gekozen om naar Groningen te gaan, weg van het massa toerisme weg van hectiek en zoeken naar verstilling op het platte land van Groningen… Een middagje googlen levert een 5 tal campings op via de Campspace site ( een soort air B&B voor kampeerders) : kamperen in de achtertuinen van particulieren… Een landje, een tuin, een erf alles is kleinschalig. Dus de dinsdag voordat wij op vakantie gaan hebben we een rondje Groningen uitgezet, alwaar we kunnen fietsen, wandelen, luieren. Het avontuur zit em in de overnachtingsadressen wat zul je aantreffen?

Zaterdag 4 juli. We hebben tegen onze eerste mevrouw, Mirjam heet ze, gezegd dat we rond het middaguur zullen verschijnen. De reis loopt voorspoedig, maar onze inschatting dat een derde deel van Nederland op vakantie gaat, wordt bevestigd door de rijen met campers, caravans en vouwwagens op de weg. We rijden in flinke regenbuien dus geen weer om van in vakantie stemming te komen. We lopen vast op de Ring bij de stad Groningen, alhet verkeer moet hier langs en ze zijn met de weg bezig, dus daar loopt onze reis vertraging op en komen we uiteindelijk pas om kwart voor twee bij ons adres aan. We treffen een hek aan met een touw vastgebonden, een bordje erop met de tekst streng verboden toegang. Een aantal auto’s die meer dan rijp zijn voor de sloop, bergen met fietsen, losliggende spullen, het lijkt wel uit de hand gelopen verzamelwoede. De route naar het huis wordt in beslag genomen door balken, we zien iemand om de hoek bij het huis zitten en roepen volluk…. Daar komt de vrouw des huizes. Een struise Groningse dame met een blonde vlecht van een meter op haar rug, op espadrilles terwijl het zeikt van de regen. De man, met een hele lange grijze baard, zeker wel 30 cm, een fonds brilletje en een hipster pet op z’n hoofd, blijft in eerste instantie zitten. Ondertussen is ook een hele grote hond luid blaffend op ons af komen stormen. Een bijzonder onthaal waardoor we even moeten schakelen, heel apart om op deze manier in iemand z’n woonomgeving binnen te komen.

Mirjam laat ons het toilet en de douche zien, keurig aan de zijkant van het huis, er is ook een plek om water te tappen, kortom die faciliteiten lijken toch een beetje op een camping. Als Mirjam gaat lopen roepen dat we een transit hebben komt haar man, Egon, ook kijken want hij heeft vroeger ook een transit gehad. Hij blijft er nog even bijstaan als zijn vrouw het geïmproviseerde hek open doet, hij zegt dat het nieuwe hek volgende week komt, daar geloof ik niets van als ik het erf zo rond kijk, en vraagt aan mij of de motor van deze auto ook 125 pk heeft, uiteraard antwoord ik dat bevestigend en de man loopt terug naar huis terwijl Mirjam ons het prachtige veldje laat zien waar we helemaal in ons eentje op mogen staan. Er lopen twee rammen rond, dat zijn de enige buren. Ze vindt het in deze tijd niet fijn om meerdere mensen tegelijk op het veldje te hebben staan, dus het wordt luxe kamperen helemaal zonder buren. Ze raadt aan om een beetje in de luwte van de garage te gaan staan, dan wordt de wind goed afgevangen.

We tutten wat rond, we staan in een mum van tijd, hebben onze eerste lunch opgesmikkeld, en ondertussen gaat het ook weer regenen. De rest van de middag besteden we in ons tiny campertje, hoe snel zit je weer in het kleine leven met z’n dingetjes en dangetjes. Bert houdt zich bezig met het inloggen in zijn digitale congres, terwijl ik uitzoek wat er te doen is in deze omgeving met de kaarten die Mirjam heeft meegegeven. Het blijkt op diverse fronten een interessante streek te zijn, niet alleen zitten we midden in het aardbevingsgebied dankzij de overbekende gaswinning van Slochteren. In 1959 werd er op 2,5 km diep een gasbel van 2700 MILJARD (sic) kubieke meter gevonden. Genoeg om Nederland van aardgas te voorzien en om de export een flinke impuls te geven. Uiteindelijk leidt het winnen in de 21 e eeuw tot flinke aardbevingen waar privé veel materieele schade door ontstaat. Enorme toestanden met boze burgers, muiterij en politiek die door het stof moet, reeds lang was gewaarschuwd voor de schaduwzijde van gaswinning maar nooit werden er restricties gesteld. Anno 2020 worden er financieele tegemoetkomingen verstrekt, vertelt onze gastvrouw alwaar zij in ieder geval zonnepanelen van zullen aanschaffen. Naast het gas, is het gebied ook bekend om zijn afgegraven veen gebieden. Veen dat te drogen werd gelegd en dan als brandstof, turf, gebruikt werd. De afgegraven gebieden zijn nu landschappelijk omgetoverd tot prachtige moerassige, natuurgebieden. Er is het een en ander om heen en tussen gecultiveerd, mede daardoor ontstaat er een prachtige natuur met veel vogels, watergebieden waar het prima wandelen en fietsen is. We kunnen niet wachten tot de regen ophoudt om te buurt te gaan verkennen, maar de weergoden hebben andere plannen. We pakken onze borrel attributen, bier, nootjes en crackertjes, daarna nog een overheerlijk omelet met zalm en dan zit onze eerste vakantie dag er bijna op. Uitgeteld vallen we op ons stapelbedje in slaap. Met de hoop dat de dag van morgen droger zal zijn en we onze ontdekkingstocht van het Groninger landschap kunnen starten.