Donderdag – rondwandeling bij Grau Roig, 17 meren 8,8 km op 2500m hoogte

Ons op sta- en in de benen ritme zit er aardig in, sharp om 10.54 lopen wij de enorme parkeerplaats bij skigebied Grau Roig op, er is plek voor 1700 auto’s. Nu staan er nog geen 20. Wij gaan in eerste instantie een beetje verkeerd, maar komen uiteindelijk in het bosgebied van de skihellingen te lopen. Hier klauteren we vrij snel naar de rand van het skigebied, alwaar we een heel groot meer (pesson) aantreffen en aan dit meer zit eveneens een enorm skioord met groot terras. Alle ski dingen zijn nog gesloten, maar je hoeft niet veel fantasie te hebben om je voor te stellen wat een enorme drukte er op dit terras zal zijn in het hoog seizoen.

Wij laten het terras links liggen en klauteren verder het gebergte in. We komen nu boven de skipistes uit en lijken nu op een soort plateau terecht te komen waar de meren ontstaan ten gevolge van smeltende sneeuw en neerslag. Al gauw komen we ook wat meer sneeuwplekjes tegen. De wandeling is zeer afwisselend en we klimmen uiteindelijk tot 2500 meter hoogte, de grillige pieken waar we op uit kijken zijn vermoedelijk zo rond de 2700 meter hoog. Het plateau waar we op lopen levert uiteindelijk achter elke volgende kam weer een nieuw meer op. Het zijn er in totaal 17, we hebben ze niet geteld maar geloven de routebeschrijving die we gebruikt hebben. Op het laatste gedeelte van de wandeling moeten we ook veel watervallen oversteken omdat de meren ook een soort van overloop naar elkaar toe hebben. Het water valt omlaag en de meren vangen het water op.

Eenmaal op de helft van de wandeling hebben we weer ons bijzondere picknick moment aan een meer. Uit de wind in de zon, met geen ander geluid dan je eigen bewegen lijkt het alhier een waar paradijs. We komen wel wat mensen tegen maar die lopen de route de andere kant op. Na het lunchen beginnen we aan de afdaling, ook deze afdaling is afwisselender dan die van gisteren, er zit meer variatie in, waardoor de aanslag op m’n knieën toch iets minder is. Er zitten een paar afdalingen met rotsformaties bij, die ik een beetje spannend vind, maar dankzij de coaching van bert gaat het heel goed. Ook de rotsblokken lawines die we soms over moeten steken vind ik een beetje spannend, maar als ik achter bert z’n voetstappen aan kan lopen dan gaat het best.

Kortom het stijgen op deze wandeling leverde in het geheel geen problemen op en het afdalen was op een paar stukken na ook beter te doen. Het laatste stuk van de wandeling komen we weer terug in het skigebied en moeten we over steile gravel wegen afdalen, dit is wederom geen feest, maar al traverserend eindigen we uiteindelijk in het dal. Om half vijf stappen we de bus in. We doen nog wat boodschapjes bij een supermercat, we borrelen, we douchen en eten een heerlijke maaltijd van een meegebrachte maaltijdpak, Japanse teriyaki, en het is zoveel dat we er morgen ook nog van kunnen smullen.

We eindigen de dag met het nemen van snelle beslissingen op vakantie gebied, hoe lang blijven we nog in Andorra, tot zondag, waar gaan we daarna naar toe, naar Bilbao, waar gaan we morgen wandelen, boven Andorra la Vella, waar gaan we kamperen, we blijven nog een nachtje hier, wat wordt de aanrijriute terug naar huis, over Parijs. Kortom naarmate we meer affiniteit van vakantie vieren in deze omgeving krijgen zijn er geen eindeloze zoektochten meer nodig, we leven en doen gewoon. Heerlijk.