Naar the ‘middle of nowhere’.

Woensdag 16 oktober 2019.

Wij zitten om 8.00 uur klaar om de bush in te trekken, echter de hulptroepen zijn nog niet klaar. Het wordt 9.00 uur, maar nog steeds geen hulptroepen, het Afrikaans kwartiertje is wel heel erg uitgelopen. We vertrekken uiteindelijk om 10.00 naar de overkant met een bootje, de kook en sjouw troepen gaan mee en lopen in een hoog tempo vooruit om het kampement klaar te maken. Eenmaal aan de overkant gaan we 7,2 km in de bush lopen op weg naar een primitief kamp met hangmatten. Onderweg verteld onze gids veel wetenswaardigheden over de bush. De Kankantri boom is de woudreus, die in feite door de Marron bevolking tot heilige boom verklaard is. Het is een reusachtige boom die wel 50 meter hoog kan worden, een imposante boom die we ook al op hotel ‘de plantage’ hadden gespot, deze bomen zijn zichtbaar in het landschap als bomen die overal met een prachtige ronde kruin boven uitsteken. Onderweg hakt de gids, Gukcy genaamd, een akaibessenboom om ons kennis te laten met deze powerfood bes, we plukken met z’n allen de bessen van de enorme tros met vruchten. De gids verzamelt de bessen in zijn hoofddoek en hij belooft ons dat er aan het eind van de dag een verrassing van gemaakt zal worden. We plukken onze handen blauw/paars, zijn nieuwsgierig naar de bewerking die ze er hier aan zullen geven en het zorgt voor een leuk intermezzo op onze wandeltocht.

Op driekwart van de wandeltocht, blijf ik, door vermoeidheid, m’n tred is helaas niet zo lichtvoetig meer, helaas ook nog achter een wortel haken en val daardoor flink op m’n snufferd, heuvelafwaarts. M’n eerste zorg is m’n bril, maar gelukkig is daar niets mee aan de hand, maar ik blijk wel een flinke snee op m’n neus te hebben opgelopen evenals een flinke schaafwond op m’n voorhoofd. Oeffff wat een moment van onoplettendheid al niet kan veroorzaken. De gids pakt wat blaadjes van een kinine struik en daarmee zou het trauma verzacht worden en de heling beter op gang komen. Hij plukt wat blaadjes, smeert ze op mijn wonden, het prikt vervelend, maar ik laat het toch maar even zitten. Uiteindelijk maak ik als een gebutste bakra met blaadjes verspreid op m’n gezicht de tocht af, (wat doen die lui toch in de jungle als ze niet eens fatsoenlijk op hun voeten kunnen blijven staan?).

Uitgeteld ben ik als we om twee uur aankomen bij een verlaten nederzetting en een wc aan de kreek. Het is een idyllische omgeving, met een kabbelend beekje een houten woonverblijf met tafels en een langwerpig slaapverblijf waar de hangmatten met klamboes worden opgehangen. Bert verzorgt m’n wonden, haalt de blaadjes eraf en als een echte westerse dokter plakt hij een witte pleister op m’n neus. Met geschonden aangezicht laat ik mij de voorgezette maaltijd, rijst met cassave kip soep heerlijk smaken.

Na de lunch gaat Bert in z’n hangmat hangen en ga ik mij in de kreek verpozen. Eerst ga ik rustig op een grote steen in het water zitten, als Bert eenmaal met een foto toestel komt, wordt ik overmoedig en laat ik mij naast Nico in de stroomversnelling zakken. Ik ben echter niet in staat om de sterke stroom met mijn lijf tegen te houden, ik verlies mijn slipper in het water en gelukkig is Bert aan de kant om de slipper op te pakken.

Na de badder partij helpen wij de vrouwen mee met koken en gaan de mannen als echte jagers uit vissen. Gelukkig wordt er voldoende kip gekookt, gefrituurd en gewarmd, en is er dus meer dan voldoende vlees voor de uitgehongerde mannen die helaas zonder vis terug keren, zelfs geen spannende verhalen van enge dieren die ze gespot hebben.

Het voelt als een El dorado, een film enscenering als een sprookje. Later begrijpen we dat de plek waar we zitten, in de regentijd ook met een boot te bereiken is, vandaar de gebouwtjes, die gebouwd zijn in het regen seizoen met aangevoerde materialen via de kreek. In de avond hebben we wederom een heerlijke maaltijd, maken we een leuke groeps foto en gaan Bert en ik als eerste naar bed.

Het zal een spannend slaapvontuur worden met hangmatten om de 50 cm, dus behoorlijk dicht bij elkaar, kampvuur, petroleum lampjes om de route naar de wc bij te lichten, oorverdovend lawaai uit de jungle, hoe ga je daar ooit bij in slaap vallen?

Het duurt inderdaad uren voordat ik in slaap val, de geluiden uit de jungle zijn indrukwekkend spannend, de hangmat ligt uitermate beroerd, als mijn buurman draait word ik heen en weer gezwaaid. Tot overmaat van ramp signaleert de buurman een enorme spin onder zijn klamboe, nadat hij deze heeft verwijderd, heb ik het visioen dat deze spin vervolgens mijn klamboe in zal klimmen. Wat kan een mens zichzelf toch in de slapeloosheid modus denken met dat soort onzinnige gedachten. Ik bedenk in het pikkedonker dat ik dan maar ter afleiding een videootje zal opnemen alleen maar voor het geluid. Dus stel je voor: beroerd liggend in een hangmat met een klamboe erover heen, zoek ik eerst naar mijn bril die ik in het zakje van mijn jurk had gestopt, het zaklampje dat daarnaast ligt, bril op m’n hoofd zaklampje aan, telefoon zoeken die ook ergens naast/onder mij in de hangmat ligt, WhatsApp aan klikken en dan microfoontje aanzetten en de telefoon boven mijn hoofd houden om de geluiden op te vangen. Dit was voldoende afleiding om mij tot een uurtje of vier in slaap te houden. Toen nog een keer dezelfde handelingen gedaan maar nu een koptelefoon in mn oren gestopt om het jungle geluid te blokken en dat hielp mij uiteindelijk door het laatste stukje van de nacht heen tot half zes.