Centrale markt
Zaterdag 12 oktober 2019
We ontbijten heel vroeg, het is superdruk want er moet een Nederlands reisgezelschap om 8 uur in de bus zitten op weg naar de volgende attractie. Het voelt heerlijk rustig dat wij het toeristen ding een soort van los gelaten hebben, nou ja niet helemaal want we zitten op advies van Vincent, toch om 8.00 op de fiets naar de centrale markt, tien minuten fietsen van het hotel..
We fietsen langs al de bezienswaardigheden die je in de top tien van Paramaribo tegen komt: hotel Torarica, de kroeg ’t Vat, de Palmentuin, Fort Zeelandia met z’n officierswoningen aan het water, het onafhankelijkheidsplein, het paleis van Bouterse, de Waterkant (de wandelboulevard aan de Suriname rivier), het beroemde houten huizen front aan de overkant van de Waterkant, langs de Waag en dan zijn we bij de Centrale markt aan de rivier kant.
In vergelijking met al de indrukwekkende gebouwen waar we de afgelopen tien minuten langs gefietst hebben is de markt een onooglijk zooitje ongeregeld, grote hallen van aan elkaar gelaste zinkplaten met weinig daglicht. Een groot gedeelte is overdekt maar eromheen aan de waterkant staan de vis en kip (zowel levend als gerookt) stalletjes. In de centrale markt hal die twee verdiepingen heeft zijn de marktkraampjes een soort van vrolijk gekleurde roze, blauwe, grote houten kisten die je kunt openklappen en daarin, op en omheen kun je dan je goederen uitstallen. Ook om de textiel waren heen op de bovenverdieping tref je getimmerde turkoois kleurige kotjes aan waarvan je de luiken open kunt doen en dan ontstaat er een klein winkeltje waar de verkopers voor gaan zitten.
Je kunt er werkelijk alles kopen op gebied van groenten, fruit, vis, kip en kleding. In een aparte hal worden op gewone houten schragen de groenten en kruiden bladeren, verkocht door pittige en potige, meestal Marron dames die met hun goederen uit de jungle komen om het hier te verkopen. Veel kinderen die er joelend omheen en tussendoor lopen te rennen. Eigenlijk is het dus een El dorado voor nieuwsgierige westerlingen om hier al kletsend en fotograverend tussen door te lopen, te, ruiken en te proeven. Maar helaas bij het maken van mijn eerste foto van een enorme stapel groentebladeren word ik nogal fanatiek en bijna agressief, aangesproken, dat ik geen kinderen mag fotograveren en dat als ik iets wil, ik het aan iemand moet vragen. Nou met deze attitude heb ik er eigenlijk geen zin meer in om hier te lopen. Maar natuurlijk blijft de nieuwsgierigheid bestaan en we lopen gewoon een rondje door de hallen, langs de waterkant waar de stalletjes met enorme gerookte en gezouten vissen liggen. Het blijft bijzonder om al die andere eetgewoontes hoog opgestapeld in de buitenlucht te zien liggen. Op de bovenverdieping hebben de Hindoestanen hun C&A kledingmarkt, waar het volgens een verkoopster nu niet druk is, omdat de schoolvakantie net voorbij is, de kinderen weer in hun nieuwe schooluniform gestoken zijn en het geld dus op is.
Eenmaal terug op de fiets schiet ik nog wat plaatjes met m’n zoomlens maar het blijft een gebeurtenis zonder stapels foto’s, scheelt ook weer in het uitzoeken. Dat dit het snelste rondje markt is dat ik ooit in mn leven als toerist gemaakt heb, blijkt uit het feit dat we om negen uur weer terug zijn bij het hotel en Vincent zelfs nog aan het ontbijt treffen. Hij is blij dat we zijn advies opgevolgd hebben en we nemen uiteindelijk na een half uurtje kletsen hartelijk afscheid en gaan terug naar de kamer om onze ochtend rituelen af te maken.
De rest van de dag houden we ons rustig, het fietsen van gisteren zit in de botten en we geven de lijven maar even rust. We zwemmen en schrijven wat onder onze favoriete palmboom aan de rivier. Eind van de middag proberen we voor de volgende dag nog een dolfijn sunset tour te regelen, wie wil dat nou niet, rustig in een bootje op het water met een ondergaande zon terwijl er dolfijnen om je heen zwemmen, nou iedereen wil dat want er was geen plek meer. We eten een hapje bij Gadri aan de Waterkant. Een heerlijk groot bord Surinaams eten met een Djogo. Dan op de fiets terug naar het hotel.
Eenmaal terug op de hotel kamer krijgen we van Joyce, die we woensdagavond ontmoet hebben op de Ypsylonavond, via de app een uitnodiging om de volgende dag mee te gaan naar feestje met zwem en dansmogelijkheden op Overbridge resort. Aangezien we geen plannen hebben voor de volgende dag, nemen we de uitnodiging aan en laten we ons graag verrassen.